เมื่อคำว่า “ผลการตัดสินของคณะกรรมการถือเป็นที่สิ้นสุด
กลายเป็นเกราะป้องกันความอัปยศ ของกรรมการตัดสิน
แต่เป็นตราบาปและความเจ็บช้ำของผู้เข้าแข่งขัน

              สิ่งที่พวกเขา ร้องขอความเป็นธรรม มีข้อมูลดังนี้
การแข่งขันหนังสั้นเพื่อหาตัวแทนจังหวัดไปแข่งทักษะงานศิลปหัตถกรรมระดับภาค
ครั้งที่ 64 ของสพม.เขต 6 จังหวัดฉะเชิงเทรา (ปี 2557) จัดแข่งในวันที่ 14 พฤศจิกายน 2557
ที่โรงเรียนวัดพุทธโสธรวรารามวรวิหาร ซึ่งเป็นศูนย์แข่งขันภาพยนตร์สั้นในระดับ ม.ปลาย


              กรรมการ ตัดสินมี 3 ท่าน
(เป็นครูในกลุ่มสาระสังคมศึกษาฯ มาจาก 3 โรงเรียนๆ ละ 1 ท่าน)
โจทย์การแข่งขัน คือ “สามัคคี คือพลัง สร้างสรรค์สังคมดี”
โดยมีเกณฑ์การให้คะแนน (100 คะแนน)
1. แก่นเรื่อง (Theme) ความสมบูรณ์สอดคล้องของเนื้อหาตามกรอบเรื่อง 20 คะแนน
2. เทคนิคของภาพยนตร์เช่น การจัดภาพ มุมกล้อง การเก็บภาพ การตัดต่อ 20 คะแนน
3. ความสมบูรณ์และการทำหน้าที่ของภาพยนตร์ (Film Functions) 15 คะแนน
4. ระบบเสียง ระบบภาพ มีความสัมพันธ์ เสียงชัดเจน 15 คะแนน
5. บทภาพยนตร์ 15 คะแนน
6. การนำเสนอผลงาน15 คะแนน

แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไป คือฉายภาพยนตร์และนำเสนอของแต่ละทีม (มีทีมเข้าร่วมแข่งขัน 6 ทีม)
และในขณะที่ทีมที่ได้คะแนนรองชนะเลิศ กำลังนำเสนอและฉายภาพยนตร์นั้น
ประธานได้ออกไปเข้าห้องน้ำ และกลับมาตอนที่ภาพยนตร์ใกล้จะจบ
และเมื่อเสร็จครบทุกทีม ประธานจึงได้เรียกให้ทุกทีมเข้ารับฟังประกาศผล
โดยภาพยนตร์ที่ชนะเลิศ ได้ 92 คะแนน รองชนะเลิศ ได้ 91 คะแนน
และประธานได้ให้ฉายภาพยนตร์ ที่ได้คะแนนชนะเลิศและรองชนะเลิศ
หลังจากชมภาพยนตร์แล้ว ทำให้ใครๆ ต่างก็บอกว่า ภาพยนตร์ที่ชนะเลิศ ดูแล้วตอบโจทย์ไม่ได้
เป็นที่ค้านสายตา และไม่น่าเชื่อว่าจะชนะ